هنر قلمزنی در ایران از قدمت بسیار بالایی برخوردار است و از دوران هخامنشی در ایران رواج داشته که مهد آن امروزه بیشتر در اصفهان، تبریز و شیراز است. در این سبک قلمزنی ها استفاده از سنبه و چکش نقش بسیار حیاتی را ایجاد میکند، بدین گونه که بوسیله ی نقوشی که بر روی سنبه قرار گرفته و با استفاده از ضربه ی چکش به سنبه، نقش روی سطح مورد نظر ایجاد میشود. در تبریز نیز به وسیله ی تیغه ای سه بعدی به نام اِنگِلا و ایجادهای خراش روی سطح، نقش ایجاد میشود.
اما در قلمزنی اروپایی، استفاده از دستگاه های بروز نقش اساسی را ایجاد میکند، ابزارآلات بادی و میکروستینگ من جمله ابزاری هستند که باعث میشوند قلمزنی اروپایی نسبت به قلمزنی تبریز متمایز شوند و بتوان در این سبک، نقوش بسیار ظریف و حتی بسیار کوچکی را ایجاد کرد. این در حالیست که قلمزنی تبریز عمدتا بر روی سینی، لیوان، جام های بزرگ و… انجام میگیرد که عموما ابعاد بزرگی دارند اما قلمزنی اروپایی علاوه بر اینکه بر روی اجسام بزرگ همچون جام و سینی قابل انجام است، بر روی انگشتر و پایه مهر که ابعاد کوچکی دارند نیز، قابل انجام است. شایان ذکر است که چون در حال حاضر مهد این هنر عمدتا در کشورهای غربی ست اصطلاحا در عموم به آن قلمزنی اروپایی میگویند.